تاریخچه کامل اینترنت: از آزمایشگاههای جنگ سرد تا دهکده جهانی و وب ۳
اینترنت چگونه و توسط چه کسانی اختراع شد و تا به امروز چه مسیری را طی کرده است؟ پاسخ احتمالا شما را غافلگیر خواهد کرد.ما هر روز صبح از خواب بیدار میشویم، گوشی هوشمندمان را برمیداریم و پیش از هر کار دیگری پیامهایمان را چک میکنیم. کمی بعد چرخی در شبکههای اجتماعی میزنیم و خلاصهی اخبار را مرور میکنیم.
شاید برای رسیدن به محل کار تاکسی آنلاین بگیریم و غذای ظهر را از طریق یکی از اپلیکیشنها سفارش دهیم، یا با دوستانمان تماس ویدیویی برقرار کنیم. هنگامیکه میخواهیم هتل رزرو کنیم، اولین سؤالی که میپرسیم این است که آیا اتاقها هم وایفای دارند؟ قطعشدن اتصال اینترنت از برخی جهات به کابوسی تلخ شباهت دارد، چراکه در وهلهی اول شغل و زندگی بسیاری از ما مختل میشود. اما این شبکهی جهانی چگونه به وجود آمد، چه کسانی آن را ساختند و با چه انگیزهای؟
سفر اینترنت از یک پروژهی نظامی در دوران جنگ سرد تا شبکهی جهانی که امروز در گوشیهایمان با خود حمل میکنیم، چندان قدیمی نیست: پس با ما همراه باشید تا این داستان تاریخی را با همهی نوآوریها، ایدههای درخشان و گاه حوادثی که مسیر تاریخ را تغییر داد، مرور کنیم.
آرپانت و تولد شبکههای اولیه (دهه ۱۹۵۰-۱۹۶۹)
در دههی ۱۹۵۰، جهان در تبوتاب جنگ سرد میسوخت. در این فضای رقابت تسلیحاتی و فناوری بین ابرقدرتها، ایدهای در ذهن استراتژیستهای نظامی آمریکا شکل گرفت: چگونه میتوان شبکه ارتباطی ایجاد کرد که حتی در صورت حمله هستهای، فرماندهی و کنترل نظامی را حفظ کند؟
در همین راستا، وزارت دفاع آمریکا سازمانی به نام آژانس پروژههای تحقیقاتی پیشرفته (ARPA) را تأسیس کرد که بعدها به DARPA تغییر نام داد.
آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته آمریکا(ARPA)دهه۱۹۶۰
برخلاف تصور رایج، هدف اصلی آرپانت (شبکهای که توسط آرپا ایجاد شد) صرفاً ایجاد سیستم ارتباطی مقاوم در برابر حملات هستهای شوروی نبود. آنها چشماندازی عملیتر، یعنی به اشتراکگذاری منابع محاسباتی کمیاب و گرانقیمت بین دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی را دنبال میکردند.
محققان باید «شبکهای» را برای ارتباط از راه دور کامپیوترها با یکدیگر توسعه میدادند؛ مفهومی کاملاً نوین در زمانی که کامپیوترها عمدتاً ماشینهای منفرد و جدا از هم بودند.
برخلاف سیستمهای مخابراتی سنتی که برای ارتباط به اتصال مستقیم و مداوم نیاز داشتند، در این سیستم، دادهها به بستههای کوچک تقسیم میشدند که میتوانستند از مسیرهای مختلف به مقصد برسند و در آنجا دوباره به هم بپیوندند. این یعنی حتی اگر بخشی از شبکه از کار میافتاد، دادهها میتوانستند از مسیرهای دیگر به سفر ادامه دهند: دقیقاً همان ویژگی که برای یک شبکه مقاوم در برابر حملات لازم بود.
این ایده را متخصصانی نظیر پل باران در مؤسسه RAND و دونالد دیویس در بریتانیا طراحی کردند؛ اما کسی که آن را در سطح عملیاتی به کار گرفت، لئونارد کلینراک در دانشگاه UCLA بود. او نهتنها پشتوانه نظری پروژه را توسعه داد، بلکه در سال ۱۹۶۹ در کنار تیمش، یکی از اولین گرههای آرپانت را راهاندازی کرد.
۲۹ اکتبر ۱۹۶۹ در لحظهای تاریخی محققان آرپانت اولین آزمایش بزرگ خود را در آزمایشگاه کامپیوتر دانشگاه کالیفرنیا در لسآنجلس (UCLA) انجام دادند. چارلی کلاین، دانشجوی برنامهنویسی، تلاش میکرد کلمه LOGIN را به کامپیوتری در مؤسسه تحقیقاتی استنفورد در فاصله حدود ۵۰۰ کیلومتری ارسال کند.
اما سیستم پس از ارسال دو حرف اول از کار افتاد. بهاینترتیب، اولین پیام در تاریخ اینترنت، تنها حروف LO بود؛ گویی سرنوشت میخواست اولین کلام این فناوری، شروع عبارت «LO and behold» (اصطلاحی قدیمی به معنای ببین و شگفتزده شو) باشد.
تیم BBN آرپانت ۱۹۶۹
وقتی بودجهی پروژهی آرپانت در سال ۱۹۶۶ به تصویب رسید، اجرای آن به فردی تقریبا گمنام اما با تاثیری انکارناپذیر سپرده شد: لارنس رابرتز. او که در MIT فعالیت میکرد، به آرپا پیوست تا چشمانداز ارتباط بین کامپیوترها را واقعاً اجرایی کند. اما اجرای این شبکه فراتر از لابراتوارها به سختافزار، نرمافزار و یک تیم اجرایی نیاز داشت. اینجا بود که شرکت خصوصی کوچکی به نام BBN Technologies وارد داستان شد.
شرکت BBN مسئول ساخت تجهیزاتی شد که IMP (Interface Message Processor) نام داشتند، جعبههایی بزرگ شبیه به یخچال که مسئول اتصال هر کامپیوتر دانشگاهی به شبکه بودند. آیامپیها در واقع نخستین روترهای تاریخ بودند.
چهار نود اول آرپانت
مراکز متصل به آرپانت در سال ۱۹۸۴